Jouw weg vind je op geen enkele kaart
Lekker stappen
Zaterdag 12 januari 2019 Een grijze lucht. Het gaat regenen denk ik. Toch heb ik mijn wandelspullen aangetrokken en stap ik om kwart voor negen de deur uit. Zonder rugzak deze keer. Ik wil vandaag rond vliegbasis Woensdrecht wandelen, dat heb ik al een poos niet meer gedaan. Bij molen Johanna is het druk. Er wordt een tent opgesteld en een aantal wielrenners is druk bezig met hun fiets. Oh ja, vandaag is de eerste dag van het Nederlands kampioenschap veldrijden. Huijbergen mag weer eens het kampioenschap organiseren. De hele week zijn een aantal vrijwilligers als bezig met de voorbereidingen. En gisteren moest ik al ’s morgens omrijden. De weg naar Wouw was toen al afgesloten. Ook vandaag is dat natuurlijk zo, maar nu heb ik daar, als wandelaar, geen last van. Ik besluit langs de Nootjesberg te lopen, zodat ik even een kijkje kan nemen bij het parkoers dat de deelnemers moeten afleggen. Een groepje wielrensters is al bezig het parkoers te verkennen. Ik besluit het mountainbike pad te nemen dat me terug voert naar de Bergsebaan. Het pad begint modderig te worden, maar is toch goed begaanbaar. Op de Bergsebaan aangekomen maak ik een foto van de paddenroute die een paar jaar geleden is aangelegd. Hierdoor kunnen die beestjes van de Kalmthoutse Heide naar de Wouwse Plantage op bezoek gaan. Er staat flink wat water in de padden-geul. In plaats van langs het buiten van Van Meel te lopen kies ik voor het pad dat door het bos, evenwijdig aan de Bergsebaan loopt, en er tenslotte op uit komt.. Ik loop tegen de afrastering van het vliegveld aan. Een hoop vuilnis is midden op het pad bij elkaar gezet. Een bureaustoel vormt het hart van de vuilnis. Duidelijk is te zien dat die geordende hoop trope daar nog niet zo lang geleden is gedumpt, Waarom, vraag ik me af, heeft de vervuiler dit spul niet even naar de plek gebracht waar je dit spul legaal kwijt kunt? Onbegrijpelijk. Ik word hier een beetje boos over. Ik begin het pad langs de omheining te volgen. Er zijn veel bomen gekapt. Ze liggen nog naast het pad. Wanneer zouden die bomen opgeruimd worden? Ik blijf langs het hek van de vliegbasis lopen en kom daardoor op een plek waar ik nog nooit eerder geweest ben. Bewaking met honden lees ik. Een camouflage kot staat langs het hek binnen de omheining. Er staat geen militair in te schuilen voor de regen. In de tijd van de kruisraketten is dit wel anders geweest denk ik. Een aantal loodsen zien er ook verlaten uit. Mijn gedachten gaan weer op hol. Vaak zit ik aan afgelopen donderdag te denken. En aan de persoon die toen met mij een bezoekje bracht aan Middelburg. Eerst aan het graf van mijn vrouw en dochter. Eerst natuurlijk verse bloemen en een bloemstukje gekocht in Dauwendale en daarna het graf weer in orde gemaakt. Het voelt goed dat te doen samen met een vrouw die nog niet zo lang geleden in mijn leven is binnengestapt. Ik bereik de kop van het vliegveld. Ik zie een groep mountainbikers in de verte voorbijrijden. Ik hoef niet opzij, want ze nemen een andere weg. Sporen in het zand maken duidelijk dat quads hier bezig zijn geweest. Die motordingen veroorzaken flink wat schade aan de zandheuvel op de kop van het vliegveld. Die dingen zouden ze moeten verbieden. Ze maken veel meer kapot dat de mountainbikers. En die blijven ook niet altijd op de paden. De lucht ziet er nu egaal grijs uit, en het begint weer te regenen. Ik besluit om niet langs de omheining richting Hoogerheide te blijven lopen. Even de Moerkantsebaan oversteken, richting Trapke Op. En daarna terug richting Huijbergen. Ik loop langs het ven dat in de namzomer vol zit met waterlelies. Nu is daar natuurlijk niets van te zien. Er is geen levens wezen in het water te bekennen. Als ik iets later langs het terrein van de hondenvereniging loop zie ik rechts van mij nog een waterpartij. Avontuurlijk als ik ben wil ik daar wat foto’s van maken. Het hoge gras maakt het onmogelijk om te zien waar mijn voeten terecht komen. Tot mijn spijt moet ik de poging de waterrand te bereiken staken. Het is te gevaarlijk. Even later meen ik toch een mogelijkheid te zien de waterpartij te bereiken. Ja hoor, nu bereik ik het water wel, en laat de camera snorren. Een klein videootje. Ik merk nu dat de waterpartij dezelfde is als die waar ’s zomers die waterlelies te zien zijn. Maar langs het water lopen om zo het pad te bereiken dat achter het water ligt loopt op niet uit. Ook hier is het te gevaarlijk door het hoge gras. Via de Moerkantsebaan weet ik het pad, dat achter het water ligt, wel te bereiken. Ik ben weer terug op de zandheuvels aan de kop van de vliegbasis. Nu volg ik het pad dat door de quads is gemaakt. Het pad stopt bij een flinke waterpartij. Dat stuk is blijkbaar te gortig voor de quads. Maar niet voor mij. Een smalle strook grond lijkt breed genoeg om langs het water te komen. Oei, fout, ik zak diep weg in de modder. Gelukkig bewaar ik mijn evenwicht en stap vlug door waardoor de andere voet wel op vaste grond terecht komt. Het scheelde niet veel of ik was in het water terecht gekomen. Het pad gaat nu omhoog, en even later ben ik op de mountainbike route. Die blijf ik een poos volgen, gelukkig is dit pad te smal voor quads. Ik krijg een hekel aan die rot dingen. Het paardje in de wei bij Van Meel staat me raar aan te kijken. Mijn gedachten dwalen weer af, en zijn weer bij die dame die donderdag bij me was. Alleen maar fijne gedachten. Gelukkig heb ik binnenkort weer een afspraak met haar. Het lijkt wel alsof ik verliefd ben. Maar vlinders in mijn buik heb ik niet. Dat kan ook niet, daarvoor regent het te veel. Terug in Huijbergen is duidelijk dat het NK Veldrijden op het punt staat te beginnen. Ik klets een poos met een vrijwilliger die het duidelijk koud heeft. Hij staat als drie kwartier even de taak van een andere vrijwilliger waar te nemen. Bij de start is het flink druk. Als eerste staan de nieuwelingen dames te popelen hom Nederlands kampioen te worden. Ik maak wat foto’s en maak een kleine video van de start. Daarna ga ik richting Tiestenberg en maak wat foto’s van de afdaling van die heuvel die zo vaak de scheidsrechter is van het kampioenschap Het regent behoorlijk als ik de laatste meters naar huis af leg. Het kopje koffie smaakt heerlijk. En voordat ik onder de douche duik laat ik de telefoon rinkelen. De dame aan de andere kant is thuis. Gisteren was dat niet het geval. Toens werd niet opgenomen. Nu wel. Ik vind het fijn om een poos met haar te kletsen. En ondanks dat het buiten regent schijnt binnen in de woonkamer de zon. Het leven gaat door.
Jouw weg vind je op geen enkele kaart
Lekker stappen
Zaterdag 12 januari 2019 Een grijze lucht. Het gaat regenen denk ik. Toch heb ik mijn wandelspullen aangetrokken en stap ik om kwart voor negen de deur uit. Zonder rugzak deze keer. Ik wil vandaag rond vliegbasis Woensdrecht wandelen, dat heb ik al een poos niet meer gedaan. Bij molen Johanna is het druk. Er wordt een tent opgesteld en een aantal wielrenners is druk bezig met hun fiets. Oh ja, vandaag is de eerste dag van het Nederlands kampioenschap veldrijden. Huijbergen mag weer eens het kampioenschap organiseren. De hele week zijn een aantal vrijwilligers als bezig met de voorbereidingen. En gisteren moest ik al ’s morgens omrijden. De weg naar Wouw was toen al afgesloten. Ook vandaag is dat natuurlijk zo, maar nu heb ik daar, als wandelaar, geen last van. Ik besluit langs de Nootjesberg te lopen, zodat ik even een kijkje kan nemen bij het parkoers dat de deelnemers moeten afleggen. Een groepje wielrensters is al bezig het parkoers te verkennen. Ik besluit het mountainbike pad te nemen dat me terug voert naar de Bergsebaan. Het pad begint modderig te worden, maar is toch goed begaanbaar. Op de Bergsebaan aangekomen maak ik een foto van de paddenroute die een paar jaar geleden is aangelegd. Hierdoor kunnen die beestjes van de Kalmthoutse Heide naar de Wouwse Plantage op bezoek gaan. Er staat flink wat water in de padden-geul. In plaats van langs het buiten van Van Meel te lopen kies ik voor het pad dat door het bos, evenwijdig aan de Bergsebaan loopt, en er tenslotte op uit komt.. Ik loop tegen de afrastering van het vliegveld aan. Een hoop vuilnis is midden op het pad bij elkaar gezet. Een bureaustoel vormt het hart van de vuilnis. Duidelijk is te zien dat die geordende hoop trope daar nog niet zo lang geleden is gedumpt, Waarom, vraag ik me af, heeft de vervuiler dit spul niet even naar de plek gebracht waar je dit spul legaal kwijt kunt? Onbegrijpelijk. Ik word hier een beetje boos over. Ik begin het pad langs de omheining te volgen. Er zijn veel bomen gekapt. Ze liggen nog naast het pad. Wanneer zouden die bomen opgeruimd worden? Ik blijf langs het hek van de vliegbasis lopen en kom daardoor op een plek waar ik nog nooit eerder geweest ben. Bewaking met honden lees ik. Een camouflage kot staat langs het hek binnen de omheining. Er staat geen militair in te schuilen voor de regen. In de tijd van de kruisraketten is dit wel anders geweest denk ik. Een aantal loodsen zien er ook verlaten uit. Mijn gedachten gaan weer op hol. Vaak zit ik aan afgelopen donderdag te denken. En aan de persoon die toen met mij een bezoekje bracht aan Middelburg. Eerst aan het graf van mijn vrouw en dochter. Eerst natuurlijk verse bloemen en een bloemstukje gekocht in Dauwendale en daarna het graf weer in orde gemaakt. Het voelt goed dat te doen samen met een vrouw die nog niet zo lang geleden in mijn leven is binnengestapt. Ik bereik de kop van het vliegveld. Ik zie een groep mountainbikers in de verte voorbijrijden. Ik hoef niet opzij, want ze nemen een andere weg. Sporen in het zand maken duidelijk dat quads hier bezig zijn geweest. Die motordingen veroorzaken flink wat schade aan de zandheuvel op de kop van het vliegveld. Die dingen zouden ze moeten verbieden. Ze maken veel meer kapot dat de mountainbikers. En die blijven ook niet altijd op de paden. De lucht ziet er nu egaal grijs uit, en het begint weer te regenen. Ik besluit om niet langs de omheining richting Hoogerheide te blijven lopen. Even de Moerkantsebaan oversteken, richting Trapke Op. En daarna terug richting Huijbergen. Ik loop langs het ven dat in de namzomer vol zit met waterlelies. Nu is daar natuurlijk niets van te zien. Er is geen levens wezen in het water te bekennen. Als ik iets later langs het terrein van de hondenvereniging loop zie ik rechts van mij nog een waterpartij. Avontuurlijk als ik ben wil ik daar wat foto’s van maken. Het hoge gras maakt het onmogelijk om te zien waar mijn voeten terecht komen. Tot mijn spijt moet ik de poging de waterrand te bereiken staken. Het is te gevaarlijk. Even later meen ik toch een mogelijkheid te zien de waterpartij te bereiken. Ja hoor, nu bereik ik het water wel, en laat de camera snorren. Een klein videootje. Ik merk nu dat de waterpartij dezelfde is als die waar ’s zomers die waterlelies te zien zijn. Maar langs het water lopen om zo het pad te bereiken dat achter het water ligt loopt op niet uit. Ook hier is het te gevaarlijk door het hoge gras. Via de Moerkantsebaan weet ik het pad, dat achter het water ligt, wel te bereiken. Ik ben weer terug op de zandheuvels aan de kop van de vliegbasis. Nu volg ik het pad dat door de quads is gemaakt. Het pad stopt bij een flinke waterpartij. Dat stuk is blijkbaar te gortig voor de quads. Maar niet voor mij. Een smalle strook grond lijkt breed genoeg om langs het water te komen. Oei, fout, ik zak diep weg in de modder. Gelukkig bewaar ik mijn evenwicht en stap vlug door waardoor de andere voet wel op vaste grond terecht komt. Het scheelde niet veel of ik was in het water terecht gekomen. Het pad gaat nu omhoog, en even later ben ik op de mountainbike route. Die blijf ik een poos volgen, gelukkig is dit pad te smal voor quads. Ik krijg een hekel aan die rot dingen. Het paardje in de wei bij Van Meel staat me raar aan te kijken. Mijn gedachten dwalen weer af, en zijn weer bij die dame die donderdag bij me was. Alleen maar fijne gedachten. Gelukkig heb ik binnenkort weer een afspraak met haar. Het lijkt wel alsof ik verliefd ben. Maar vlinders in mijn buik heb ik niet. Dat kan ook niet, daarvoor regent het te veel. Terug in Huijbergen is duidelijk dat het NK Veldrijden op het punt staat te beginnen. Ik klets een poos met een vrijwilliger die het duidelijk koud heeft. Hij staat als drie kwartier even de taak van een andere vrijwilliger waar te nemen. Bij de start is het flink druk. Als eerste staan de nieuwelingen dames te popelen hom Nederlands kampioen te worden. Ik maak wat foto’s en maak een kleine video van de start. Daarna ga ik richting Tiestenberg en maak wat foto’s van de afdaling van die heuvel die zo vaak de scheidsrechter is van het kampioenschap Het regent behoorlijk als ik de laatste meters naar huis af leg. Het kopje koffie smaakt heerlijk. En voordat ik onder de douche duik laat ik de telefoon rinkelen. De dame aan de andere kant is thuis. Gisteren was dat niet het geval. Toens werd niet opgenomen. Nu wel. Ik vind het fijn om een poos met haar te kletsen. En ondanks dat het buiten regent schijnt binnen in de woonkamer de zon. Het leven gaat door.