Het Gerletho team

  In mei 2018 liep ik, samen met mijn wandelvriend Leo, mee in de 75e Wandeldiedaagse van Zuidlimburg. Het zou de laatste keer zijn dat deze wandeling werd georganiseerd. Maar dat konden we toen nog niet weten. Hieronder volgt een verslag van een stukje van deze wandel-driedaagse. En wat daarna allemaal gebeurde. Ich koom va Palemig, en neet van d’r Sjeet. Ich bin inne zandhaas.. Doa lup ing madam, mit un plaat op d’r ruk. Ich wil geer weete wat doa op sjteet. We zijn juist vertrokken na een flinke pauze in het plaatsje Rimburg (of moet ik Ubach over Worms zeggen).  De stijve spieren beginnen weer los te raken. Voor me loopt een mevrouw die een tekst achter op haar rug heeft gespeld.  Een man loopt naast haar. Natuurlijk wil ik weten wat de inhoud is. Een carnavalsliedje? Dus versnel ik even en spreek de ‘jonge’ dame aan. Even later heb ik de beurs al in de hand en heb ik een wit frutseltje gekocht. Ook Leo mijn wandelmaat trekt de beurs. Voor het goede doel? Nee. Of toch wel. Voor ALS. We raken in gesprek, zij vertelt over ALS, over Mien. En ik vertel over ALS en over de geslaagde fondsenwerving van Annie, mijn vrouw en maatje. Het beeld van mijn schoonzus Lianne zie ik daarbij steeds voor me. En ik vertel over Dries, de bedrijfsarts die ook aan ALS is overleden. Als de eerste dag van de 75e  wandelronde van Zuid Limburg ten einde is, en we tevreden achter een Limburgs biertje zitten  zie ik de jongedame en haar wandelpartner weer terug. De dame vertelt dat ze blij verrast was met deze ‘toevallige’ ontmoeting.  Ik beloof haar dat, als ik het frutseltje aan iemand kwijt kan, ik morgen nog een frutseltje bij haar kom kopen. De tweede wandeldag is er een van veel regen.  Op de modderige paadjes proberen we al glibberend en schuivend ons evenwicht te houden.  Kan Limburgse klei zo vettig zijn?  Ik zing.  ‘En van je hela hola hou de moed er in’.  Onhoorbaar voor de andere wandelaars, want ik kan niet zingen.  Tijdens de rustpauze bij de controleposten worden de stukken vlaai, vermengt met regenwater, naar binnen gewerkt.  En snel worden de spieren weer aan het werk gezet door onze hersenen en schuiven we verder door het Zuid-Limburgse Heuvelland. Ook verregende wandeldagen hebben een einde, en in de Spuiklep lin Heerlen leveren we wat consumptiebonnen in voor extra Limburgs vocht.  ‘Unne Sjoes’, een Limburgs biertje met een roestige kleur. Lekker. Ha, daar zie ik de ALS-madam van gisteren binnen komen. Ik koop nog twee frutseltjes van haar, een roze en een zwarte. Ik krijg haar email adres en een klein foldertje. Daarop lees ik dat het echtpaar Gertie en Leo Thomas als tegenprestatie op 31 mei de Mont Ventoux gaan beklimmen. Voor Mien, Dré, Jos, Roger en Truus. Er schuift nog een echtpaar aan. Ook zij hebben een frutseltje kunnen bemachtigen. En Huijbergen kennen ze ook al. De broer van de vrouw woont in het broederhuis in Huijbergen.  Er word een ‘selfie’ van mij gemaakt en die word naar Huijbergen verstuurd. Op de laatste dag van de wandel driedaagse zien we Gertie en Leo (Lei) terug bij de laatste controlepost in Klimmen.  Gertie heeft een doorschijnende poncho aan en op haar rug hangt nog steeds de ALS tekst. Helaas niet zo goed leesbaar als zaterdag. Ik help haar uit haar plastiek cocon, waardoor haar bril haast van haar neus valt. Oei, sorry, dat is nu het gevolg van mijn onhandig gebruik van mijn spieren. Maar ik kan mijn spieren in elk geval nog gebruiken. Ik beloof haar dat ik haar  het verslag opstuur van de lezing die Lianne in Huijbergen over ALS heeft gehouden. ‘Ik beantwoord elke email’ zegt Gertie nog als we vertrekken voor het laatste stukje van de wandeling, Klimmen-Heerlen. Mijn broer Martin wacht ons op bij binnenkomst in Heerlen. En in de Spuiklep genieten we nog na van de zonnestralen die ons gedurende de laatste uren van de wandeling hebben verwarmd. En drinken nog een paar Sjoes voordat we in de auto stappen. Een mooie wandel driedaagse in het ‘Sjoene’ Limburg is voorbij. Zo en nu nog die informatie opsturen naar die bergbeklimmers uit  ‘Sjaesberg’. Opmerking: Zover het wandelverslag van de laatste wandel-driedaagse van Zuid Limburg,. Lees hieronder hoe het verder ging met Gertie en Leo. De beklimming van de Mont Ventoux   Het Gerletho-team (naam voor de A.L.S. sponsor actie van Gertie en Leo)  had al meer dan de geplande 3000 Euro sponsorgeld verzameld. Vlak voor hun tegenprestatie, kuieren naar de de top va nde kale berg deden mijn zwager Frans en ik ook wat in de Gerletho sponsor-pot. Voor mij was het bedrag symbolisch. Het bedrag was gerelateerd aan de dag dat mijn Annie op weg ging naar haar dochter. Haar grote sprong in het duister. Of is het een stap naar het licht?  Het bedankje van Gertie was allerhartelijkst. Eind mei Ik kreeg ik een berichtje van Gertie. Ze hadden de berg verkend, en waren klaar voor hun tegenprestatie. De Gerletho teller had haast 6000 Euro bereikt. Een mooie gelegenheid voor mij om er 6000 Euro van te maken. Helaas maakte het weer de ‘beklimming’ van de Mont Ventoux, op 31 mei, onmogelijk. Voor de veiligheid werd een andere kolos gekozen. Maar halverwege de tocht werden de lopers ook van de berg geplukt. Het was te gevaarlijk om door te gaan. Een enorme teleurstelling voor de kranige Gerletho’s.  Mijn email, dat ik de tegenprestatie ‘geslaagd’ vond, en het echtpaar Thomas feliciteerde met hun ‘beklimming’  was geen troost voor ze. De volgende dag gingen Gertie en Leo toch omhoog naar de Mont Ventoux, 21 km klimmen. Natuurlijk kwamen ze boven. En omlaag lopen kon er ook nog wel bij. Als dank aan al hun sponsoren. Een paar weken later was ik weer in Zuid Limburg. Bij die gelegenheid liet ik een bloemetje bezorgen bij Gertie en Leo. De brief die ik erbij deed was  in het engels en was ‘anoniem’. Gertie heeft er een paar dagen niet van kunnen slapen. Helaas ging het verkeerd tijdens de Heuvelland-Verdaagse. We zouden elkaar ontmoeten in Vilt op de laatste dag van dit vierdaagse wandelspektakel. De mensenmassa daar gooide roet in het eten. Misschien komt er nog een mogelijkheid Gertie en Leo nog eens te ontmoeten.  Dan kan ik vragen stellen over de naam Starmans. Die schijnt in hun familie voor te komen. Maar ook in mijn stamboom is deze naam  te vinden.  Misschien hebben we wel dezelfde voorouders, en hebben we het wandelen van hun ‘geërfd’      
Mijn Leven  - ALS
Het gerletho-team, Gertie en Leo Thomas Samen genieten van een biertje in de Spuiklep
Persoonlijke beleving Een stukje van Gertie, geschreven voor de krant. Bijna is het zover! Donderdag 31 mei ga ik en mijn man deelnemen aan de A.L.S.- actie op de Mont Ventoux in Frankrijk. Een grote uitdaging met een geweldig doel: gelden verzamelen om de ziekte A.L.S. de wereld uit te trappen. Wandelaars, joggers en fietsers laten zich sponsoren en het ingezameld geld wordt voor 75% bestemd voor onderzoek en voor 25% voor hulpmiddelen. Begin dit jaar moest een goede vriend, Mien, de strijd opgeven. Bij de crematie verzamelde de familie een groot bedrag, dat zij door mij wilden laten storten op de rekening van de stichting A.L.S. Zij wisten, dat ik in het verleden meerdere malen op de Vierdaagse Nijmegen aan sponsorlopen had deelgenomen. In vier jaren tijd wist ik ruim zeven duizend euro te vergaren. Maar nu werd dit bedrag de basis om mijn droom waar te maken. Nog een laatste keer iets betekenen voor de stichting. Natuurlijk wilde mijn man mij vergezellen. Dat betekende, dat we dit basisbedrag minimaal moesten aanvullen tot de verplichte inschrijving ad 3000 euro. Daarna zouden we wel verder zien. Ik ben al tijden druk bezig om gelden in te zamelen. Mede namens Leo hoop ik, dat we in de korte tijd, die we nog te gaan hebben, meer mensen kunnen overtuigen van mijn doel. Op de website,kan iedereen de verhalen, die ik geschreven heb over de vorderingen van de actie, lezen. Daarop is te zien hoe hoog het inmiddels al gedoneerde bedrag van ruim 150 bezoekers van de site is. Het zou voor ons een geweldige afsluiting zijn van vijf jaar actief sponsor lopen voor ALS, als er nog wat mensen overtuigd raken van ons doel en aansluiten bij onze sponsoren. Ik ga in alle geval meedoen met de Tour du ALS, door omhoog te wandelen op de Mont du Ventoux. Een klim van twintig kilometer met een stijgingspercentage van gemiddeld twaalf procent. Opmerking. De website waarover Gertie het heeft in dit artikel bestaat niet meer. Helaas
De frutseltjes van Gertie De Gerletho's, toch op de Kale Berg

Het Gerletho team

  In mei 2018 liep ik, samen met mijn wandelvriend Leo, mee in de 75e Wandeldiedaagse van Zuidlimburg. Het zou de laatste keer zijn dat deze wandeling werd georganiseerd. Maar dat konden we toen nog niet weten. Hieronder volgt een verslag van een stukje van deze wandel- driedaagse. En wat daarna allemaal gebeurde. Ich koom va Palemig, en neet van d’r Sjeet. Ich bin inne zandhaas.. Doa lup ing madam, mit un plaat op d’r ruk. Ich wil geer weete wat doa op sjteet. We zijn juist vertrokken na een flinke pauze in het plaatsje Rimburg (of moet ik Ubach over Worms zeggen).  De stijve spieren beginnen weer los te raken. Voor me loopt een mevrouw die een tekst achter op haar rug heeft gespeld.  Een man loopt naast haar. Natuurlijk wil ik weten wat de inhoud is. Een carnavalsliedje? Dus versnel ik even en spreek de ‘jonge’ dame aan. Even later heb ik de beurs al in de hand en heb ik een wit frutseltje gekocht. Ook Leo mijn wandelmaat trekt de beurs. Voor het goede doel? Nee. Of toch wel. Voor ALS. We raken in gesprek, zij vertelt over ALS, over Mien. En ik vertel over ALS en over de geslaagde fondsenwerving van Annie, mijn vrouw en maatje. Het beeld van mijn schoonzus Lianne zie ik daarbij steeds voor me. En ik vertel over Dries, de bedrijfsarts die ook aan ALS is overleden. Als de eerste dag van de 75e  wandelronde van Zuid Limburg ten einde is, en we tevreden achter een Limburgs biertje zitten  zie ik de jongedame en haar wandelpartner weer terug. De dame vertelt dat ze blij verrast was met deze ‘toevallige’ ontmoeting.  Ik beloof haar dat, als ik het frutseltje aan iemand kwijt kan, ik morgen nog een frutseltje bij haar kom kopen. De tweede wandeldag is er een van veel regen.  Op de modderige paadjes proberen we al glibberend en schuivend ons evenwicht te houden.  Kan Limburgse klei zo vettig zijn?  Ik zing.  ‘En van je hela hola hou de moed er in’.  Onhoorbaar voor de andere wandelaars, want ik kan niet zingen.  Tijdens de rustpauze bij de controleposten worden de stukken vlaai, vermengt met regenwater, naar binnen gewerkt.  En snel worden de spieren weer aan het werk gezet door onze hersenen en schuiven we verder door het Zuid-Limburgse Heuvelland. Ook verregende wandeldagen hebben een einde, en in de Spuiklep lin Heerlen leveren we wat consumptiebonnen in voor extra Limburgs vocht.  ‘Unne Sjoes’, een Limburgs biertje met een roestige kleur. Lekker. Ha, daar zie ik de ALS-madam van gisteren binnen komen. Ik koop nog twee frutseltjes van haar, een roze en een zwarte. Ik krijg haar email adres en een klein foldertje. Daarop lees ik dat het echtpaar Gertie en Leo Thomas als tegenprestatie op 31 mei de Mont Ventoux gaan beklimmen. Voor Mien, Dré, Jos, Roger en Truus. Er schuift nog een echtpaar aan. Ook zij hebben een frutseltje kunnen bemachtigen. En Huijbergen kennen ze ook al. De broer van de vrouw woont in het broederhuis in Huijbergen.  Er word een ‘selfie’ van mij gemaakt en die word naar Huijbergen verstuurd. Op de laatste dag van de wandel driedaagse zien we Gertie en Leo (Lei) terug bij de laatste controlepost in Klimmen.  Gertie heeft een doorschijnende poncho aan en op haar rug hangt nog steeds de ALS tekst. Helaas niet zo goed leesbaar als zaterdag. Ik help haar uit haar plastiek cocon, waardoor haar bril haast van haar neus valt. Oei, sorry, dat is nu het gevolg van mijn onhandig gebruik van mijn spieren. Maar ik kan mijn spieren in elk geval nog gebruiken. Ik beloof haar dat ik haar  het verslag opstuur van de lezing die Lianne in Huijbergen over ALS heeft gehouden. ‘Ik beantwoord elke email’ zegt Gertie nog als we vertrekken voor het laatste stukje van de wandeling, Klimmen-Heerlen. Mijn broer Martin wacht ons op bij binnenkomst in Heerlen. En in de Spuiklep genieten we nog na van de zonnestralen die ons gedurende de laatste uren van de wandeling hebben verwarmd. En drinken nog een paar Sjoes voordat we in de auto stappen. Een mooie wandel driedaagse in het ‘Sjoene’ Limburg is voorbij. Zo en nu nog die informatie opsturen naar die bergbeklimmers uit  ‘Sjaesberg’. Opmerking: Zover het wandelverslag van de laatste wandel- driedaagse van Zuid Limburg,. Lees hieronder hoe het verder ging met Gertie en Leo. De beklimming van de Mont Ventoux   Het Gerletho-team (naam voor de A.L.S. sponsor actie van Gertie en Leo)  had al meer dan de geplande 3000 Euro sponsorgeld verzameld. Vlak voor hun tegenprestatie, kuieren naar de de top va nde kale berg deden mijn zwager Frans en ik ook wat in de Gerletho sponsor-pot. Voor mij was het bedrag symbolisch. Het bedrag was gerelateerd aan de dag dat mijn Annie op weg ging naar haar dochter. Haar grote sprong in het duister. Of is het een stap naar het licht?  Het bedankje van Gertie was allerhartelijkst. Eind mei Ik kreeg ik een berichtje van Gertie. Ze hadden de berg verkend, en waren klaar voor hun tegenprestatie. De Gerletho teller had haast 6000 Euro bereikt. Een mooie gelegenheid voor mij om er 6000 Euro van te maken. Helaas maakte het weer de ‘beklimming’ van de Mont Ventoux, op 31 mei, onmogelijk. Voor de veiligheid werd een andere kolos gekozen. Maar halverwege de tocht werden de lopers ook van de berg geplukt. Het was te gevaarlijk om door te gaan. Een enorme teleurstelling voor de kranige Gerletho’s.  Mijn email, dat ik de tegenprestatie ‘geslaagd’ vond, en het echtpaar Thomas feliciteerde met hun ‘beklimming’  was geen troost voor ze. De volgende dag gingen Gertie en Leo toch omhoog naar de Mont Ventoux, 21 km klimmen. Natuurlijk kwamen ze boven. En omlaag lopen kon er ook nog wel bij. Als dank aan al hun sponsoren. Een paar weken later was ik weer in Zuid Limburg. Bij die gelegenheid liet ik een bloemetje bezorgen bij Gertie en Leo. De brief die ik erbij deed was  in het engels en was ‘anoniem’. Gertie heeft er een paar dagen niet van kunnen slapen. Helaas ging het verkeerd tijdens de Heuvelland-Verdaagse. We zouden elkaar ontmoeten in Vilt op de laatste dag van dit vierdaagse wandelspektakel. De mensenmassa daar gooide roet in het eten. Misschien komt er nog een mogelijkheid Gertie en Leo nog eens te ontmoeten.  Dan kan ik vragen stellen over de naam Starmans. Die schijnt in hun familie voor te komen. Maar ook in mijn stamboom is deze naam  te vinden.  Misschien hebben we wel dezelfde voorouders, en hebben we het wandelen van hun ‘geërfd’      
Mijn Leven - ALS
De frutseltjes van Gertie Het gerletho-team, Gertie en Leo Thomas Samen genieten van een biertje in de Spuiklep De Gerletho's, toch op de Kale Berg