Dries Mutsaerts
Het bericht in de computerkrant in West Brabant dat Dries Mutsaerts was overleden kwam als een schok voor Annie en mij Bedrijfsarts Dries Mutsaerts overleden, en nog wel op zo’n jonge leeftijd. Slechts 54 jaar. Juist nu hij de leeftijd begon te bereiken om het wat rustiger aan te doen. Die schok werd nog verhevigd toen we uit Zeeland te horen kregen dat Dries een ALS patiënt was. ALS een ziekte waarvan bekend is hoe het afloopt. Een ziekte die je niet kunt winnen. Vorig jaar hadden we nog schoonzus Lianne geholpen met een lezing over ALS voor de Vrouwen Vereniging Huijbergen. Spreken was toen al moeilijk voor haar, daarom nam ik de lezing over als spreken te vermoeiend werd. Tijdens die lezing werd een quilt, geschonken door Annie, verloot. Die verloting bracht meer dan 500 Euro op voor de ALS stichting. Ook mijn schoonzus heeft niet kunnen winnen van ALS , ze is eind 2010 overleden. Toen Dries de Medische Dienst van Hoechst kwam versterken was ik parttime werkzaam voor die afdeling. Als computerprogrammeur werkte ik daar mee aan een computersysteem om het ziekteverzuim beter in de grip te krijgen. Soms moest er een bezoek gebracht worden aan de software ontwikkelaar, die het systeem dan veranderde en aanpaste. De ideeën hiervoor kwamen van Dries, Martin Simons, en mij. Bij die bezoekjes werd Dries steevast in Butinge opgehaald door Martin en mij. De oude Volvo van Dries bleef dan in Butinge achter. Ik herinner me die bezoekjes nog goed. De ontvangst door zijn vrouw was altijd zeer hartelijk. Dries was een fijne vent, dat merkte je aan alles. Maar voor mij en Annie werd Dries een echte steunpilaar toen onze dochter Martie plotseling in 1994 kwam te overlijden. Dries stuurde me meteen weer naar huis toen ik, volgens Dries, te vroeg weer aan het werk wou. Maar wat ik heel erg op prijs heb gesteld was dat Dries ook voor Annie, thuis in Vlissingen een luisterend oor overhad. En die bezoekjes van Dries aan ons bleven niet beperkt tot 1 keer. Bij de reorganisatie van Hoechst begon Dries met zijn eigen Arbodienst. Martin Simons kwam in de VUT en ik kwam terecht bij I.P.V. Daarmee was ook het software werk voor de Medische Dienst voorbij. Nog een paar keer heb ik toen wat werk voor de Arbodienst kunnen doen, maar dat werd mij door de I.P.V. leiding niet in dank afgenomen. Tijdens mijn tijd bij I.P.V. is Dries nog eens een flinke steunpilaar geweest voor mij. Het ging toen slecht met het bedrijf I.P.V., en een Interim manager van I.P.V. was bezig met de zoveelste reorganisatie. Dat was zo frustrerend dat ik thuis kwam te zitten. Dries beschouwde dit als een Burnout, ik moest maar eens goed uitrusten. Toen ik weer aan het werk ging werd ik nog diezelfde dag door die Interim beschuldigd van diefstal. Onterecht, en gelukkig kon ik dat bewijzen ook. Na overleg met Dries heb ik me toen ziek gemeld. De arbeidsverhoudingen, die toch al niet goed waren, verslechterden aanzienlijk. . Mede op advies van Dries werd ik toen overgeplaatst naar een andere afdeling van I.P.V. Uiteindelijk bleek I.P.V. een sterfhuisconstructie te zijn. In 2003 werd ik ontslagen. Ook tijdens de periode voorafgaande aan dit ontslag was Dries iemand die naar je luisterde als je in de put zat, of ergens over wou praten. Op mijn laatste werkdag ben ik nog bij Dries langs geweest. Om hem te bedanken voor alles wat hij voor mij en Annie had gedaan. (bovenstaande is inhoud van een brief)
Mijn Leven - ALS
Dries Mutsaerts
Het bericht in de computerkrant in West Brabant dat Dries Mutsaerts was overleden kwam als een schok voor Annie en mij Bedrijfsarts Dries Mutsaerts overleden, en nog wel op zo’n jonge leeftijd. Slechts 54 jaar. Juist nu hij de leeftijd begon te bereiken om het wat rustiger aan te doen. Die schok werd nog verhevigd toen we uit Zeeland te horen kregen dat Dries een ALS patiënt was. ALS een ziekte waarvan bekend is hoe het afloopt. Een ziekte die je niet kunt winnen. Vorig jaar hadden we nog schoonzus Lianne geholpen met een lezing over ALS voor de Vrouwen Vereniging Huijbergen. Spreken was toen al moeilijk voor haar, daarom nam ik de lezing over als spreken te vermoeiend werd. Tijdens die lezing werd een quilt, geschonken door Annie, verloot. Die verloting bracht meer dan 500 Euro op voor de ALS stichting. Ook mijn schoonzus heeft niet kunnen winnen van ALS , ze is eind 2010 overleden. Toen Dries de Medische Dienst van Hoechst kwam versterken was ik parttime werkzaam voor die afdeling. Als computerprogrammeur werkte ik daar mee aan een computersysteem om het ziekteverzuim beter in de grip te krijgen. Soms moest er een bezoek gebracht worden aan de software ontwikkelaar, die het systeem dan veranderde en aanpaste. De ideeën hiervoor kwamen van Dries, Martin Simons, en mij. Bij die bezoekjes werd Dries steevast in Butinge opgehaald door Martin en mij. De oude Volvo van Dries bleef dan in Butinge achter. Ik herinner me die bezoekjes nog goed. De ontvangst door zijn vrouw was altijd zeer hartelijk. Dries was een fijne vent, dat merkte je aan alles. Maar voor mij en Annie werd Dries een echte steunpilaar toen onze dochter Martie plotseling in 1994 kwam te overlijden. Dries stuurde me meteen weer naar huis toen ik, volgens Dries, te vroeg weer aan het werk wou. Maar wat ik heel erg op prijs heb gesteld was dat Dries ook voor Annie, thuis in Vlissingen een luisterend oor overhad. En die bezoekjes van Dries aan ons bleven niet beperkt tot 1 keer. Bij de reorganisatie van Hoechst begon Dries met zijn eigen Arbodienst. Martin Simons kwam in de VUT en ik kwam terecht bij I.P.V. Daarmee was ook het software werk voor de Medische Dienst voorbij. Nog een paar keer heb ik toen wat werk voor de Arbodienst kunnen doen, maar dat werd mij door de I.P.V. leiding niet in dank afgenomen. Tijdens mijn tijd bij I.P.V. is Dries nog eens een flinke steunpilaar geweest voor mij. Het ging toen slecht met het bedrijf I.P.V., en een Interim manager van I.P.V. was bezig met de zoveelste reorganisatie. Dat was zo frustrerend dat ik thuis kwam te zitten. Dries beschouwde dit als een Burnout, ik moest maar eens goed uitrusten. Toen ik weer aan het werk ging werd ik nog diezelfde dag door die Interim beschuldigd van diefstal. Onterecht, en gelukkig kon ik dat bewijzen ook. Na overleg met Dries heb ik me toen ziek gemeld. De arbeidsverhoudingen, die toch al niet goed waren, verslechterden aanzienlijk. . Mede op advies van Dries werd ik toen overgeplaatst naar een andere afdeling van I.P.V. Uiteindelijk bleek I.P.V. een sterfhuisconstructie te zijn. In 2003 werd ik ontslagen. Ook tijdens de periode voorafgaande aan dit ontslag was Dries iemand die naar je luisterde als je in de put zat, of ergens over wou praten. Op mijn laatste werkdag ben ik nog bij Dries langs geweest. Om hem te bedanken voor alles wat hij voor mij en Annie had gedaan. (bovenstaande is inhoud van een brief)
Mijn Leven - ALS
