Grensoverschrijdende Kloostertocht 2018

Hoe kan een pelgrimsmaaltijd een feestje zijn? Het stond wel in de uitnodiging van het NGSJ Regio Zuidwest. Ik was sinds dit jaar lid van die club, en had al een paar keer tijdens de Wandelingen naar Santiago aan het Wad meegelopen met de Zeeuwen. En nu was deze wandeling aan de beurt. Een thuiswedstrijd, want de wandeling had mijn dorp Huijbergen als begin en eindpunt. De kloostertocht zou worden afgesloten met een maaltijd. Kosten Vijf Euro vijftig. Een pelgrimsprijsje. Ook voor introducees. Aangenaam verrast was ik toen ik met mijn drie introducees het broederhuis binnen kwam. Zo’n grote groep had ik niet verwacht. De grote ontspanningsruimte was bijna geheel gevuld met krasse knarren. En een paar jonkies, maar die waren de veertig ook al gepasseerd. Na de koffie (of thee) en de koek mocht iedereen zich voorstellen. Het regende Camino’s en kilometers. Inderdaad krasse knarren die Zeeuwen. Maar ook een vader en dochter, een docent Duits met een van zijn leerlingen, en twee vriendinnen waren van de partij. Leuk zo’n voorstellingsronde. De route was goed gekozen. Het Mariakapelletje aan de Hollandseweg, een studentenkapel, gebouwd in enkele dagen tijds door het Brabants Studentengilde werd bezocht. Huijbergen ligt boven op de Brabantse Wal, dat was merkbaar. De Tiestenberg zat in het circuit. Tijdens de vele veldwedstrijden wielrennen is deze zandpukkel de scherprechter die meestal de uitslag van de wedstrijd bepaalt. Al snel zaten we in België. De tuin van De Schans in Essen- Hoek stond vol verrassingen. De beeldhouwer had zijn best gedaan de vele tentoongestelde structuren vorm te geven. Aan de overkant van het domein van de kunstenaar was een andere kunstenaar bezig. Zijn kunst; mollen steken. Helaas werd café Bostella van Essen-Hoek, waar je nog een goedkoop kopje koffie kunt krijgen, voorbij gegaan. Daar was geen tijd voor want in het Redemptoristen klooster in Rouwmoer stond Willy met koffie op ons te wachten. Haha, dat was de afspraak met de enige nog levende eerwaarde broeder van het klooster. Maar broeder Willy was de afspraak vergeten. Willy was bezig met de zoveelste container te vullen met goederen, aangeleverd uit de wijde omgeving. De container moest naar Kameroen in dat verre Afrikaanse land verscheept worden. En was dat niet belangrijker dan koffie inschenken voor een stelletje kuierende wandelaars? Willy werd opgespoord. Nadat de alarminstallatie ‘onklaar’ was gemaakt liet een boom van een vent ons binnen in de kerk van het klooster. Die boom was Willy, de ‘hoeder’ van de kerk, klooster en school. Willy had missionaris willen worden. Maar zijn roeping lag in het klooster waar de deur voor ons zo lang gesloten bleef. Willy werd missionaris voor de mensen, zoals hij ons later vertelde in de kantine van het enorme complex. Dat zijn speech indruk had gemaakt op ons gezelschap was duidelijk tijdens het inzamelen van de donativos. Meer dan eens werd het geluid van kletterende muntstukken afgewisseld door het knisperen van papier. De topper van het bezoek aan het klooster was wel de openstelling van de bibliotheek. Het leek wel alsof we terecht waren gekomen in de bieb van Zweinstein, de plek waar Harry Potter zijn opleiding als tovenaar had gekregen. Zoveel oude boeken, overal waar je kon kijken. Willy dacht dat er al minstens vijf jaar niemand meer in de bibliotheek was geweest. Hij ook niet. De bibliotheek behoorde niet tot zijn lievelingsbezigheden. Ik kon het niet nalaten een paar boeken te pakken en door de inhoud te bladeren. Het ene boek ging over Heiligen van de CSSR (het moderne Rusland), het andere bevatte de opsomming van missionarissen en zusters van de Belgische Congo. En in het kinderboek stond te lezen dat Sinte Claas toch wel een stem had die heel veel leek op die van ome Piet. Er bleef voor mij geen tijd meer over, de tuin van het klooster met zijn Lourdesgrot te bezoeken. De kloostertocht trok verder. Intussen was het gaan regenen, en die regen bleef tijdens de rest van de dag onze metgezel. Geen probleem natuurlijk, Paraplu’s en poncho’s hielden regen op afstand. Via het Ree-pad van het grensoverschrijdende park, De Kalmthoutse Heide arriveerden we op tijd bij manege De Wolfshoek voor onze café St. Jacques. Onze beurs kon gesloten blijven. Het Brugse bockbiertje dat ik koos bleek in de dagprijs inbegrepen. Het werd me nu steeds duidelijker. Die pelgrimsmaaltijd straks bestond natuurlijk uit havermout pap en een stuk taai oud bruinbrood. Ik haat havermout pap. Wat heb ik me vergist in die pelgrimsmaaltijd. Zoutjes en pepernoten gaven extra kleur aan de netjes gedekte tafels. En drankjes waren volop aanwezig daar bij de Broeders van Huijbergen. Ook wijn, en zelfs bier voor mij. Een sportief geklede kalende man kreeg de aanwezigen stil door met een bel te rammelen. ‘Ik ben Hans, jullie kok voor vandaan’ zei hij. ‘Koken is een van mijn hobby’s, en ik heb voor jullie het volgende klaargestoomd’. Dat kon niet waar zijn wat die man allemaal opnoemde. Je kon kiezen uit twee verschillende soorten soep, Champignonsoep of Vissoep. Het hoofdgerecht was ook al multiple choise. Zalmschotel, Kipschotel of een Pasta. O ja, we mochten niet allemaal kiezen voor de zalmschotel, zo groot was de klaargemaakte zalm blijkbaar niet.. Over het nagerecht wou hij nog niets vetellen. Dat alles voor vijf euro vijftig minus het Brugs bockbier? Goeie grap. Ik koos voor de vissoep, en ging op zoek naar de vis in soepkom. Warempel, het was echte vissoep, vol grote stukken vis. En er was genoeg voor een tweede kom soep als je daar zin in had. De hoofschotel was ook al zo’n topper. Ik was een van de laatsten die mocht aanschuiven in de rij. Er was nog meer dan genoeg over voor mij als hekkensluiter. Pasta was er nog in overvloed. Kip ook, En zalm? Ja ook zalm. Het moet wel een reuze zalm geweest zijn die die hobby-kok had kunnen bemachtigen voor ons. Ook nu bleef er, als je maag groot genoeg was, genoeg over voor een tweede portie. Alles heeft zijn prijs. Dat bleek ook deze keer. De kok was overspannen geraakt door de enorme berg vuile borden en bestek. Naar het toetje konden we fluiten. Of toch niet? De oproep, de kok te helpen met de afwas bleek niet voor dovemans oren bestemd. Ook niet voor dove mansoren. In een mum van tijd waren de tafels schoon en deden de vaatwassers in de keuken hun werk. De kok kreeg er weer zin in en serveerde zelf het toetje voor iedereen die bij hem langs kwam. Poffertjes met slagroom en een heerlijke advocaat dressing. Zelfs aan Smiley prikkertjes was gedacht. Nu snap ik waarom deze dag zoveel mensen hebben mee gewandeld. Dank je wel Regio Zuidwest van het NGSJ voor deze gezellige regenachtige Grensoverschrijdende Kloostertocht. Zeeuwen zijn blijkbaar toch niet zo stug en ‘Zuunig’. En het presentje voor het koppel dat de route van vandaag hat uitgeplozen was zeker verdiend. Ik weet het haast zeker. Volgend jaar sta ik weer vernoemd in het lijstje van deelnemers. Tenminste als Hans dan nog niet uitgekookt is. Dan kom ik weer luisteren naar de nieuwe Camino-verhalen. En wie weet, misschien ben ik dan ook zelf in Santiago de Compostela geweest.