Een toffe start
Op kerstavond 2017 kreeg ik van mijn kleinzoon Joshua een boekje waarin de Spaanse St. Jacobsroute (Rother Wandelgidsen) stond beschreven, de Camino Frances. Joshua wist natuurlijk dat ik graag wandelde. Hij zag het blijkbaar wel zitten dat zijn opa deze wandeling zou doen. Ik was al in het bezit van de wandelboekjes van de Nederlandse Jacobswegen. In 2011 had ik samen met Geertje den Ouden (Haamstede) de route van Goedereede (ZH) naar Renesse (ZL) nagelopen en hier en daar de route gecorrigeerd. Geertje had mij een exemplaar van de boekjes bezorgd. Die boekjes had ik al doorgebladerd. En daar was het bij gebleven. Op 27 december 2017 ging de bel. Een wielrenner stond aan de deur, dodelijk vermoeid. Het bleek René te zijn, een oude wandelvriend. René was Kerst / Nieuwjaarskaarten aan het rondbrengen, en ik was een van laatste adressen die hij nog moest doen. Nadat René van koffie en koek had genoten kreeg hij weer kleur op zijn gezicht. ‘Mag ik een persoonlijke vraag stellen’ vroeg René. ‘Natuurlijk’ zei ik. Ik dacht dat het over Annie zou gaan. Maar de vraag ging over iets heel anders. ‘Wil jij met May naar Santiago de Compostela lopen?’. Lopen ging René niet meer zo goed af, en naar Compostela lopen kon hij al helemaal niet meer. May is de vrouw van René. René zou ons begeleiden. Hij zou alle spullen van plaats naar plaats vervoeren. Natuurlijk zou de tent ook mee gaan als bagage. Ik zou alleen voor een extra stoeltje moeten zorgen. Ik gaf direct ja als antwoord. Ik gaf René het boekje mee dat ik van Joshua had gekregen, May kon dan alvast wat dromen over de route van de Pyreneeën naar Santiago de Compostela. De dagen daarna begon ik pas te beseffen waarop ik ja had gezegd. Mijn rug laat het soms afweten, en dan sukkel ik een aantal dagen met rugpijn. Was overnachten in een tent wel de juiste plek om te slapen voor mij? Het zou toch beter zijn om te overnachten in een goedkoop hotelletje of een jeugdherberg of een refugio. Moest ik zi’n wandeling nog doen op mijn leeftijd? Op 2 januari 2018 kwam René het boekje terugbrengen. Bij een kopje koffie vertelde ik mijn ‘problemen’ en bedenkingen. Waren May en ik eigenlijk wel goede wandel-partners? We hadden een aantal jaren stukken van de estafette Parijs-Rotterdam gewandeld als lid van de stichting Walk for Sophia. Maar we hadden nog nooit samen gelopen. Was ons wandel-ritme wel met elkaar in harmonie? Pasten onze karakters wel bij elkaar. Konden we wel goed met elkaar’’kletsen’? Ik nam de uitnodiging aan om bij May en René eens goed te praten over de Camino. Slapen in een tent was van de baan. En aan al die andere ‘problemen’ moest maar gewerkt worden. Onze Camino begon vormen aan te nemen. Ik begon op internet te surfen. Niet zonder gevolg, want een paar weken later was ik lid van het Nederlandse genootschap van St. Jacob. Op hun site las ik over die wandelingen naar ‘Santiago aan het Wad’. Dat waren toch ‘geschikte’ ‘proeftochten!? Ik bedacht dat de start in Galder van de ‘Santiago aan het Wad’ wel leuk zou zijn, en vroeg May of ze mee wou lopen in Galder. ‘Een toffe start van ons avontuur’ kreeg ik als antwoord. Het resultaat laat zich raden. May en ik gingen mee wandelen met andere leden van het Genoodschap. Op weg naar Santiago aan het Wad, Sint Jacobiparochie. .Tijdens die ‘winter’ wandelingen kregen we veel ‘inside’ informatie over de Camino. We kregen zelfs stempels gezet in onze credential van de Camino aan het Wad. En May en ik bleken haast hetzelfde wandel-tempo te hebben.
Een toffe start
Op kerstavond 2017 kreeg ik van mijn kleinzoon Joshua een boekje waarin de Spaanse St. Jacobsroute (Rother Wandelgidsen) stond beschreven, de Camino Frances. Joshua wist natuurlijk dat ik graag wandelde. Hij zag het blijkbaar wel zitten dat zijn opa deze wandeling zou doen. Ik was al in het bezit van de wandelboekjes van de Nederlandse Jacobswegen. In 2011 had ik samen met Geertje den Ouden (Haamstede) de route van Goedereede (ZH) naar Renesse (ZL) nagelopen en hier en daar de route gecorrigeerd. Geertje had mij een exemplaar van de boekjes bezorgd. Die boekjes had ik al doorgebladerd. En daar was het bij gebleven. Op 27 december 2017 ging de bel. Een wielrenner stond aan de deur, dodelijk vermoeid. Het bleek René te zijn, een oude wandelvriend. René was Kerst / Nieuwjaarskaarten aan het rondbrengen, en ik was een van laatste adressen die hij nog moest doen. Nadat René van koffie en koek had genoten kreeg hij weer kleur op zijn gezicht. ‘Mag ik een persoonlijke vraag stellen’ vroeg René. ‘Natuurlijk’ zei ik. Ik dacht dat het over Annie zou gaan. Maar de vraag ging over iets heel anders. ‘Wil jij met May naar Santiago de Compostela lopen?’. Lopen ging René niet meer zo goed af, en naar Compostela lopen kon hij al helemaal niet meer. May is de vrouw van René. René zou ons begeleiden. Hij zou alle spullen van plaats naar plaats vervoeren. Natuurlijk zou de tent ook mee gaan als bagage. Ik zou alleen voor een extra stoeltje moeten zorgen. Ik gaf direct ja als antwoord. Ik gaf René het boekje mee dat ik van Joshua had gekregen, May kon dan alvast wat dromen over de route van de Pyreneeën naar Santiago de Compostela. De dagen daarna begon ik pas te beseffen waarop ik ja had gezegd. Mijn rug laat het soms afweten, en dan sukkel ik een aantal dagen met rugpijn. Was overnachten in een tent wel de juiste plek om te slapen voor mij? Het zou toch beter zijn om te overnachten in een goedkoop hotelletje of een jeugdherberg of een refugio. Moest ik zi’n wandeling nog doen op mijn leeftijd? Op 2 januari 2018 kwam René het boekje terugbrengen. Bij een kopje koffie vertelde ik mijn ‘problemen’ en bedenkingen. Waren May en ik eigenlijk wel goede wandel-partners? We hadden een aantal jaren stukken van de estafette Parijs-Rotterdam gewandeld als lid van de stichting Walk for Sophia. Maar we hadden nog nooit samen gelopen. Was ons wandel-ritme wel met elkaar in harmonie? Pasten onze karakters wel bij elkaar. Konden we wel goed met elkaar’’kletsen’? Ik nam de uitnodiging aan om bij May en René eens goed te praten over de Camino. Slapen in een tent was van de baan. En aan al die andere ‘problemen’ moest maar gewerkt worden. Onze Camino begon vormen aan te nemen. Ik begon op internet te surfen. Niet zonder gevolg, want een paar weken later was ik lid van het Nederlandse genootschap van St. Jacob. Op hun site las ik over die wandelingen naar ‘Santiago aan het Wad’. Dat waren toch ‘geschikte’ ‘proeftochten!? Ik bedacht dat de start in Galder van de ‘Santiago aan het Wad’ wel leuk zou zijn, en vroeg May of ze mee wou lopen in Galder. ‘Een toffe start van ons avontuur’ kreeg ik als antwoord. Het resultaat laat zich raden. May en ik gingen mee wandelen met andere leden van het Genoodschap. Op weg naar Santiago aan het Wad, Sint Jacobiparochie. .Tijdens die ‘winter’ wandelingen kregen we veel ‘inside’ informatie over de Camino. We kregen zelfs stempels gezet in onze credential van de Camino aan het Wad. En May en ik bleken haast hetzelfde wandel-tempo te hebben.
