De Compostela (May)

Vroeger iun de Middeleeuwen moesten de pelgrims zoveel meglijk bewijsbrieven, stempels en zegels van het bezoek aan heiligdommen kunnen voorleggen. In het eigenlijke bedevaartsoord kregn ze een certificaat van biecht en communie en een bewijsstuk van de volbrachte tocht. In Santiago is dat de bekende Compostela. De Compostela ikijg je dus als je kunt bewijzen dat je de camino hebt gelopen. Omdat te kunnen bewijzen stap je bij elke kerk die je onderweg passeert naar binnen, en vraagt aan de pastoor of hij een briefje schrijft waarop staat dat je in de kerk bent geweest. Op dat briefje moet ook de datum staan waarop je de kerk bezocht hebt. Natuurlijk moet het briefje verzegeld worden door mijnheer pastoor. Die geloofsbrieven moet je dan in Santiago de Compostela laten zien. En tevens moet je zeggen dat je uit geloofsoverwegingen de Camino hebt gelopen. Want anders krijg je die felbegeerde Compostela nog niet. Dan geven ze je een stuk papier (tegen betaling) waarop te lezen staat dat je met een rugzak om de kathedraal hebt bezocht. Maar, oei, wat als de pastoor niet aanwezig is? Of de zegelring van die man gestolen is, of de zegellak op is. Dan heb je geen geloofsbrief. Daar hebben ze wat op gevonden. Het briefje wordt niet meer geschreven door de pastoor. In plaats daarvan krijg je een pelgrimspas van het Jacobus Genootschap. En in die pas is ruimte genoeg voor de dienstdoende priester om te noteren dat je in de kerk bent geweest. Die notitie maakt hij met een stempel, de vervanging van die zegelring. Een waterdicht systeem. Toch? Moderne pelgrims vertrekken dus nu naar Compostela met een Pelgrimspas, de Credential. Nu komt het er vooral op aan de kunst van het stempelen verzamelen onder de kniet te krijgen. Pastoors zijn er niet meer of ze zijn niet thuis. Je gaat ook niet meer naar de kerk want die is toch gesloten. Dus wat doe je? Je stapt de eerste de beste kroeg binnen en vraagt de uitbater om een bewijs dat je op die dag daar was. Hopenlijk heeft hij een stempel en een kussen dat niet droog staat en bewijst de stempel dat je op zaterdag 3 februari 2018 in Galder bent geweest. Het is natuurlijk wel netjes dat je daar in die kroeg iets besteld. Onderweg moet je toch ook eten en drinken. Tegenwoordig mag je al blij zij dat de kerk op zon- en feestdagen open is. Soms kom je toch langs een kerk waarvan de deur openstaat. En eens je binnen bent, word je soms letterlijk naar de sacristie binnen getrokken voor een stempel. En omdat de persoon in kwestie blij is een pelgrim te zien schrijft hij dan ook nog graag jouw naam in een groot boek. A wel, ik moet zeggen dan komt het gevoel een echte pelgrim te zijn. En als je dan ook nog een rozenkransje of een houten schelpje krijgt, ben je precies helemaal af als pelgrim. Om in Santiago het certificaat te kunnen verkrijgen moet een pelgrim kunnen bewijzen dat hij de laatste 100 kilometer heeft gelopen. Naar let op, get gaat dus om de laatste 100 kilometer naar Santiago de Compostela. Al die gekopen kilometers in Nederland, belgië en Frankrijk tellen geen eens mee. De stempel die daar verzameld werden hebben geen enkele betekenis voor het Pelgrimsbureau. Alleen voor de pelgrim ze;f is het een fijn aandenken aan zijn tocht. De laatste 100 kilometer tellen dus, dat wil zeggen dat het vfragen achter een tempel iets moeilijker wordt als je het Spaans niet machtig bent. En dan is het twee woord, na het “Bonna Diaz” dat je probeert eruit te krijgen “estampillar el passaporte”. En ja hoor het lukt, in onze credential staat een stempel die bewijst dat we op woensdag 1 april 2019 in bar “Casa Pepe” in het dorp Lavacole zijn geweest. Het pelgrimsbureau in Santiago controleert aan de hand van de stempel in het pelgrimspaspoort of de tocht tot een goed einde is gebracht. Per dag moeten daarvoor minstens twee stempels verzameld zijn, uitgegeven door bewoners, winkels, herbergen, hotels, kerken, kapellen en andere historische plaatsen op de Camino de Santiago. Leuk hé Wino dat stempelen !!